Zaburzenia mieloproliferacyjne – objawy i leczenie

Zaburzenia mieloproliferacyjne niestety są grupą chorób nowotworowych, które atakują głównie układ krwiotwórczy. Podczas przebiegu zaburzeń mieloproliferacyjnych, najczęściej dochodzi do nadprodukcji jednego lub nawet kilku rodzajów komórek krwi. Jakie są ich objawy i jak się je leczy?

Artykuł zrealizowany przy wsparciu serwisu tbzdentysta.pl

Zaburzenia mieloproliferacyjne- jakie choroby wchodzą w ich skład?

Na samym początku warto sobie uświadomić, że zaburzenia mieloproliferacyjne to cała grupa chorób, które są między sobą niezwykle mocno zróżnicowane. Co więcej, różnią się one między sobą nie tylko samą etiologią, ale również i obrazem klinicznym. Niemniej jednak, jakie choroby można zaliczyć do zaburzeń mieloproliferacyjnych? Otóż mieszczą się w nich następujące jednostki chorobowe:

• przewlekła białaczka szpikowa- jedna z najgroźniejszych chorób, której rokowania nie wyglądają zbyt optymistycznie
• czerwienica prawdziwa- która z kolei może doprowadzić do rozwoju białaczki szpikowej
• nadpłytkowość samoistna- groźna choroba krwi
• przewlekła białaczka eozynofilowa
• mielofibroza
• mastocytoza
• przewlekła białaczka neutrofilowa
• przewlekła białaczka mielomonocytowa
• atopowa postać przewlekłej białaczki szpikowej

Zaburzenia mieloproliferacyjne- objawy

Ciężko jednoznacznie wskazać na typowe objawy zaburzeń mieloproliferacyjnych, a to dodatkowo utrudnia ich zdiagnozowanie. Z pewnością można wskazać na charakterystyczne symptomy, dla każdej z chorób, która występuje w ramach wspomnianych już wcześniej zaburzeń mieloproliferacyjnych. Większość chorób diagnozowana jest nie po samych objawach, gdyż są one niezwykle różne, ale przez wykonanie niezbędnych i bardzo zaawansowanych badań krwi, które pozwalają na wykrycie pewnych nieprawidłowości w obrębie jej struktury. Niemniej jednak na drodze wielu badań medycznych, udało się wyodrębnić pewien zestaw objawów wspólnych, które pojawiają się wraz z występowaniem zaburzeń mieloproliferacyjnych. Co więc zalicza się do ich symptomów? Otóż wśród nich można w szczególności wskazać na:

• splenomegalia- jest to dość skomplikowany termin medyczny, niemniej jednak objaw ten jest charakterystyczny dla większości chorób, które występują w obrębie układu krwiotwórczego.
• wzrost poziomu stężenia kwasu moczowego we krwi- objaw ten związany jest głównie ze zwiększonym ponad normę tak zwanym „obrotem komórkowym”.
• wzrost liczby wszystkich komórek- co jest możliwe do zdiagnozowania już w początkowym stadium występowania zaburzeń mieloproliferacyjnych.
• wyraźny wzrost stężenia bazofili.
• zmiany w obrębie samego szpiku kostnego- w tym wyraźna tendencja do włóknienia lub wręcz przeciwnie do twardnienia szpiku kostnego.
• ogniska hematopoezy, które występują głównie poza obrębem szpiku kostnego.
• skłonność chorego do cierpienia z powodu zakrzepicy
• reagowanie na zastosowanie leczenia interferonem alfa
• obecność mutacji genu JAK2

Zaburzenia mieloproliferacyjne- leczenie

Leczenie zaburzeń mieloproliferacyjnych jest niezwykle trudne i co najważniejsze, zawsze przysparza wielu problemów zarówno pacjentom, a także i lekarzom specjalistom. Okazuje się, że kuracja polega głównie na postawieniu odpowiedniej diagnozy, która jasno i precyzyjnie wskaże na chorobę, która rozwinęła się u pacjenta w zakresie zaburzeń mieloproliferacyjnych. Wówczas na tej podstawie, można dobrać odpowiednie środki i sposoby leczenia. Dla przykładu w momencie, kiedy w zakresie zaburzeń mieloproliferacyjnych, specjalista postawił diagnozę wskazująca na czerwienicę prawdziwą, wówczas stosuje się np. regularne upusty krwi. Niemniej jednak, zwykle popularna jest terapia interferonem alfa, na który reaguje większość chorych na zaburzenia mieloproliferacyjne, nawet we wczesnym stadium, kiedy nie można jeszcze postawić jednoznacznej diagnozy. Warto zauważyć, że zaburzeń mieloproliferacyjnych, ze względu na to, że stanowią one grupę nowotworów układu krwiotwórczego nie da się całkowicie wyleczyć, a jedynie minimalizować ich objawy.